کاریکلماتور

^{زمستان سر خیلی​ها را کلاه گذاشت.
ورود به زندگی چه آسان و خروج از آن چه مشکل است! 
ساعت، لاشه​ي زمان است که بر روی دست سنگینی می​کند. 
توطئه باد و باران، منجر به تاراج رفتن شکوفه​ها شد. 
وقتی باران آمد، سیاهی شب، رنگ پس داد.
کوتاهترین راه برای رسیدن به شادی، لبخند است.}

مرغ معما: سهراب سپهری

^{مرغ معما}

^{دیر زمانی است روی شاخه این بید}

^{مرغی بنشسته کو به رنگ معماست.}

^{نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی.}

^{چون من در این دیار تنها ، تنهاست.}

^{گرچه درونش همیشه پر زهیاهوست،}

^{مانده بر این پرده لیک صورت خاموش.}

^{روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف،}

^{بام و در این سرای می رود از هوش.}

^{راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا،}

^{قالب خاموش او صدایی گویاست.}

^{میگذرد لحظه ها به چشمش بیدار،}

^{پیکر او لیک سایه-روشن رویاست.}

^{رسته ز بالا و پست بال و پر او.}

^{زندگی دور مانده: مج سرابی.}

^{سایه اش افسرده بر درازی دیوار.}

^{پرده دیوار و سایه: پرده خوابی.}

^{خیره نگاهش به طرح های خیالی.}

^{آنچه در آن چشم هاست نقش هوس نیست.}

^{دارد خاموشی اش چو با من پیوند ،}

^{چشم نهانش به راه صحبت کس نیست.}

^{ره به درون می برد حکایت این مرغ:}

^{آنچه نیایید به دل ، خیال فریب است.}

^{دارد با شهر های گمشده پیوند:}

^{مرغ معما در این دیار غریب است.}